| | Nos prolegómenos do partido vivíronse momentos de fonda emoción, cunha "homenaxe" que se ben nunca pagará o esforzo e a dedicación do destinatario da mesma, agardemos lle de forzas e ánimos para enfrentar a dura batalla que ten que librar.
Gardouse tamén un sentido minuto de silenzo polo pasamento dun antigo socio, pai de dous dos pilares máis grandes deste clube, xa eles saben de quen se trata.
Embargados pola emoción do momento, o partido comezou cunha dura batalla no medio campo da que, polo menos ao principio, saímos vitoriosos, impoñendonos nas segundas xogadas e nas desputas a unha Sd Chantada que hoxe se xogaba unha das últimas balas para o ascenso.
Os primeiros achegamentos, aínda que sen demasiado perigo, foron branquiazuis, con dous disparos lonxanos de Poyán e Guerreiro que non incomodaron en demasía a Ferreiro.
Seguiamos percutindo en busca do gol que nos puxese por diante, pero non lograbamos crear ocasions claras ata que no minuto 20 unha falta sobre noé no borde da área, que protestamos insistentemente por considerar que a acción punible fora dentro da área, foi executada con mestría por Guerreiro. O balón foise lambendo o pau dereito.
A partires deste momento a SD estirouse e tivo unha inmellorable ocasión nunha xogada de Brais por banda esquerda, o seu pase atrás rematouno Cebolli pero sacou Manu baixo paus.
O último cuarto de hora do primeiro acto foi de cor local, con dúas chegadas de Fabio que non puidemos culminar con exito e cunha xogada de Guerreiro que se foi de todos cantos lle saíron ao paso pero no último momento o seu tiro foi bloqueado por un defensor.
Así chegamos ao tempo de lecer, un partido igualado no que quizais nos primeiros 45 minutos merecemos algo máis.
A segunda parte comezou cunha SD que quería impoñerse no medio campo, pero nós batímonos o cobre e con traballo a esgalla de todo o equipo non sufrimos demasiado este impetu inicial deles.
As hostilidades desatáronse a partir do 60', cun córner de Manu que rematou Poyán e ao que Ferreiro respostou de maneira espléndida.
Seguimos insistindo e nun roubo en campo contrario dun Noé que hoxe se vaciou, estivemos a piques de conquerir ventaxa, pero o balón perdeuse por liña de fondo.
Nos últimos 15 o Chantada adiantou liñas, consciente de que se quere ascender ten que sumar victorias, e nos recuamos un pouco, tamén lastrados polas amarelas, algunha rigurosa, dos nosos homes de retagarda.
Desta situación, a SD sacou dúas ou tres ocasións que non puido materializar, un disparo de Noé de falta que Roi desviou a córner; e un man a man do mesmo Noé que Roi sacou co pé dereito.
Tocamos a rebato nos últimos 5, quizais espoleados polas ganas de ganar e de dedicarlle un triunfo ao noso alma mater, e tivemos unha de David Potente que, cun tiro de esquerda, obrigou a traballar a Ferreiro.
De aquí ao remate, o Chantada buscou os balóns aéreos pero a defensa local mantívose firme e non concedeu ocasións reseñables.
En definitiva, un punto máis, merecido, moi traballado e que pode valer o seu peso en ouro ao final de tempada.
Son xa once xornadas cunha soa derrota, competindo contra todos e ante todos, a pesar das lesións e do meigallo que parece que nos persigue este ano.
Para a semana, de novo derbi, desta vez en Cerdeiriños. Ogallá poidamos contar coa presencia túa Canti, e se non pode ser seguro que o teu alento nos chegará igual, coma hoxe.
[18-2 19:14] ⚽: E de reseñar tamén o gran ambiente que se viviu na Medela, con dúas aficións entregadas ás súas cores, e con 90 minutos de xogo intenso e nobre. Así da gusto. | | | |
|