Final Copa Diputación 2013
RIBADEO CF 1-TABOADA CF 0

  Érase una vez un equipo de fútbol que ensoñaba prodixioso,facía un " jogo bonito" ,vistoso  e limpo de corazón ,vaciándose en cada encontro ,facendo ilusionar a una grandísima afeizón  cuias almas cautivou.Así levounos a pasear con orgullo pola Preferente,peregrinando polas vilas  da  nosa terra e facendo grandes o noso clube ,o noso escudo,e o noso povo e  a pesares do descenso  ,por una mala xeira en mala hora,fíxonos pensar en que podíamos ser capaces de competir ese nivel,meténdonos no corpo un formiguillo  san de querer volver,maís ainda logo de ver esta traxectoria copeira  e de vernos competir,loitar e xogar esta final.Non podemos decir que o resultado é o que menos importa por que  perdela deixa tristura pero  ver como tentamos gañala e como nos recompensou o final a multitudinaria afeizón que nos acompañou e empuxou todo encontro mereceu tanto a pena coma sair victoriosos.Foi certo que o Ribadeo CF foi un digno campeón, a pesares de que nos levamos o peso e o dominio do partido,dende que German no minuto 12 metía  o gol tras empurrar  a prazer una asistencia de Santi,logo do saque dunha falta lateral.Eles despuxeron das ocasións máis claras xa contra o final,nos últimos cinco minutos, e poideron sentenciar David Rodríguez e Orly pero Roi estivo atinadísimo.Pero durante o resto do partido a intensidade e o control puxémolos nós e os mariñans, tamén resulta meritorio, defenderon con bó orde a renda e a pesares de que chegamos moito a área rival as ocasións eran abortadas pola férrea defensa dos  hoxe locais.David Montes non deu aproveitado una mala  saida de Alberto,logo Guerreiro disparou rente o pau pero blocou  moi ben o cancerbeiro.No segundo tempo a final volveuse vibrantísima,con xogo  de alto voltaxe ,mais físico por parte do Ribadeo  ainda aportando velocidade o contragolpe,e mais combinativo e posesivo o noso,nese envite saimos perxudicados por que no Sangoñedo non resulta fácil o control do balón .Con todo Javi e Basán estiveron moi cerca de empatar.Pero a verdadeira chave do encontro estivo nunha man prodixiosa que Viusky lle sacou a una impresionante volea de Nico que ia colarse pola escadra,un Viusky que saltara o campo facía nada e cambiou o signo da final con ese tremendo paradón.